):
Marzenia i plany na dalekie wyjazdy kolibowe były ambitne. Jednak z oczywistych powodów, w obecnych czasach,zapadła decyzja na ograniczenie się do gór w Polsce. W Sudety zawsze jest jakoś nie po drodze w ciągu roku, a w dłuższe wyjazdy od kilku lat wywiewało nas na Ukrainę czy dalej. Dlatego obecnie ten kierunek był idealnym rozwiązaniem.
Grzbietem Izerów.
Zamaskowani w pociągach (zamaskowani -> bo w maskach, heheh…) dojechaliśmy do Szklarskiej Poręby, aby zacząć pierwszego dnia rozruchową trasą przez Góry Izerskie. I już tego dnia, pomimo piekielnego upału, poczuliśmy uroki „przypadkowego” kolekcjonowania szczytów z Korony Gór Polski w Sudetach – średnio ponad jeden szczyt na każde dwa dni marszu.
Za nisko mocują te tabliczki… Wysoka Kopa.
Pierwszy nocleg to pierwsza z wielu w Sudetach znakomitych wiat noclegowych, urozmaicona dodatkowo obowiązkową grą w frisbee i ogniskiem.
Nasz pierwszy nocleg.
Kolejny dzień to rozpoczęcie wędrówki przez Karkonosze, z Jakuszyc, przez Szrenicę, do Śnieżnych Kotłów, gdzie dołączyły do nas kolejne dwie osoby oraz powrócili nasi kolibowi „nosicze”, z „wyjątkowo potrzebnymi zapasami” na kolejne dni. Pokłony dla Was! 
Liczne skalne ostańce – element tak charakterystyczny dla Karkonoszy… a na nim Koliba.
Śnieżne Kotły !
Pod wieczór dotarliśmy do chatki AKT Towarzystwa Bażynowego, miejsca wyjątkowego pod kątem zarówno otoczenia licznymi ostańcami skalnymi, jak i ogólnym klimatem turystycznym.
Poranny widok z pobliskich skałek.
Rano chatkowy zafundował nam iście przewodnicką wycieczkę po najbliższych formacjach skalnych, okraszoną licznymi historiami z życia chatki, ale o tym to ciii… Pomimo dość późnej pory wyruszenia na szlak, dotarliśmy w miarę szybko na najwyższy szczyt Karkonoszy i Sudetów – Śnieżkę. Dzięki temu, że był środek tygodnia, udało nam się uniknąć przyjemności obcowania w kolejce na szczyt, jednak nie uciekliśmy od innego problemu – od towarzystwa ludzi kompletnie nieprzygotowanych do wędrówek górskich, ubranych w klapki i wrzeszczących na prawo i lewo… a nie, chwila, to było dwóch naszych kolibowiczów.
Klapki, żonobijka i… ponad 20-kilogramowy plecak – no dobra, to jednak kolibowicze! :P
To miłe, że pomimo braku jakichkolwiek umiejętności grania na gitarze (poza jednym kawałkiem i to tylko na jednej strunie) ktoś potrafi zrobić zdjęcie prezesa, zaprzeczające temu faktowi. :D
Nocleg w schronisku na Okraju zakończył karkonoską część trekkingu i po zejściu do Kowar ruszyliśmy zahaczyć o Rudawy Janowickie i (jakież zaskoczenie) zdobyć najwyższy ich szczyt – Skalnik.
Na Koniach Apokalipsy – skałkach niedaleko Skalnika. Nie lubię robić zdjęć z twarzami osób, to zbyt oczywiste.
Dzień, który z założenia miał być krótszą wędrówką, zakończyliśmy jednak niewiele przed zachodem słońca przy wyjątkowym wspólnym obiedzie z ogniska na stokach nad Czarnowem. Nigdy bym się nie spodziewał, że na takiej wyprawie zjem z ogniska „burgera” złożonego ze świeżo smażonego mięsa w plackach podpłomykowych / langoszopodobnych. <3
Lokalizacja Koliba Burgera.
Kolejne dwa dni to przejście niewielkimi pasmami południowej części Gór Wałbrzyskich, żeby dotrzeć w Góry Kamienne. Jedynego dnia gorszej pogody grupa starała się usilnie zgubić prezesa (ja sam z siebie się nie gubię przecież ). Takie pogorszenie pogody zaowocowało jednak w piękne widoki mijanych okolic.
Nocleg nad Krzeszowem.
Po ulewie w Górach Kamiennych.
Następny dzień to (znowu ) najwyższy szczyt pasma – Waligóra i dotarcie pod wieczór do ostatniego pasma górskiego na naszej trasie – Gór Sowich. Najwyższy ich szczyt zdobyty kolejnego dnia – Wielka Sowa był okazją do wykonania koncertu pod zatłoczoną wieżą wieńczącą jej kopułę szczytową.
Waligóra.
Koncert pod wieżą na Wielkiej Sowie.
Na Wielkiej Sowie niestety opuściła nas cześć ekipy, w tym też Radek i Gienek dlatego może ja (Kasia), przejmę teraz pałeczkę ;). Po miło przyjętych śpiewach na Wielkiej Sowie ruszyliśmy w stronę naszego ostatniego noclegu. Wyjazd zakończyliśmy w schronisku Zygmuntówka (pozdrowienia dla gospodarza – jakoś nie mogłam znaleźć tej łazienki na 10 piętrze ) śpiewami kolibowych pieśni do 4 nad ranem.
Ostatnie przecięcie szlaków i do domu.
A nie, chwila, znalazło się 3 śmiałków, którzy ruszyli dalej na kilka dni, aby zdobyć kolejny szczyt korony gór Polski – Śnieżnik.
W drodze powrotnej.
Ten rok jest wyjątkowy. Tylko czy w pozytywnym znaczeniu? – chyba każdy może sobie odpowiedzieć. Gdyby wszystko toczyło się w normalny sposób, bylibyśmy właśnie na ostatniej prostej przed obchodami klubowego 55-lecia, niestety, jak już pisaliśmy wcześniej, obchody muszą poczekać.
Jedno z pierwszych spotkań po przerwie przy ognisku – Gaiki.
W corocznym życiu kolibowym, można uznać, iż tkwimy w zimie, gdyż pierwszy odwołany z powodu epidemii wyjazd to było powitanie wiosny. ;P Jednak po okresie przestoju, zaczęły się z powrotem krótsze i mniejsze wyjazdy klubowe w okoliczne Beskidy, z noclegami po szałasach i w namiotach.
Pośród chmur w drodze do szałasu pod Baranią.
Kolibowa ekipa w Beskidzie Niskim.
W czerwcu miał miejsce wreszcie pierwszy wyjazd kilkudniowy, obejmujący włóczęgę po Beskidzie Niskim. Wędrówka po pustych i dzikich szlakach tej pięknej części Beskidów nigdy się nam nie znudzi.
W jednym ze stu przebytych brodów.
Idąc za ciosem gór „niespecjalnie wysokich” wybraliśmy się w rzadko przez nas odwiedzane Góry Świętokrzyskie. Arbuz był i mówi, że wyjazd udany. 
Naprawdę był z nami cały czas arbuz!.. no może do połowy trasy. :P
Ruszając w Beskid Sądecki.
Ostatnim mniejszym wyjazdem była 3-dniowa wędrówka po Beskidzie Sądeckim. Wreszcie też ja na nim byłem to mogę jakieś zdjęcie od siebie dorzucić. Szałasy 30 minut od Hali Łabowskiej są genialnym miejscem, zwłaszcza jako schronienie w trakcie kilkogodzinnej nocnej burzy. W trakcie tych ulew mogliśmy snuć plany o zbliżającym się dłuższym wyjeździe w Sudety. Już teraz zdradzę, że o wyjeździe bardzo udanym; więcej w następnym wpisie.
Wspólną decyzją podjęliśmy ważną, aczkolwiek smutną decyzję o odwołaniu obchodów 55-lecia klubu. Pomimo, że do planowanego terminu jeszcze kilka miesięcy, trudno przewidzieć sytuację i przygotować się do wydarzenia. Dlatego wstępnie przekładamy termin na następny rok, a w oczekiwaniu na lepsze czasy serdecznie zapraszamy do nadsyłania ciekawych, opisanych materiałów związanych z klubem i jego członkami na nasz adres: hkoliba@gmail.com. Niech nasze obchody 5x-lecia będą zapisem kompletnej historii naszej działalności!
Do zobaczenia i zdrowia!
Na ten nietypowy i w pewien sposób dziwny czas tego roku, życzymy wszystkim zdrowia i jak najszybszej możliwości spotkania się na górskim szlaku!