Koniec roku to jak zawsze czas wyjazdu na kolibowy Sylwester. Drugi rok z rzędu skorzystaliśmy z chaty oferowanej przez Gienka, lecz tym razem nie na Podhalu, a w Jarnołtówku, we wschodnich Sudetach.
Pierwsza grupa wyjechała już dwa dni przed Sylwestrem, aby spędzić ten czas w okolicach pobliskiego Pradziada. Na nocleg dotarliśmy do szałasu w dolinie koło Wideł, aby kolejnego dnia wyjść w wyższe partie gór. W środku nie było żadnego pieca, który i tak na nic by się nie zdał, przy szczelności ścian porównywalnej do płotu ze sztachetami. Pomimo niesprzyjającej temperatury oscylującej wokół 10 stopni poniżej zera, wieczór spędziliśmy wspólnie śpiewając, zakryci szczelnie w śpiworach.
Kolejny dzień przyniósł piękną pogodę oraz przede wszystkim wyższą temperaturę. Zdobywając wysokość w coraz bardziej zimowych warunkach, weszliśmy na Małego Dziada, a potem w końcu na stosunkowo zatłoczonego Pradziada, zwieńczonego charakterystyczną wieżą telewizyjną.
Na Pradziadzie
Na zejście obraliśmy szlak wiodący przez schronisko Barbórka, a następnie przez wąską dolinę Białej Opawy. Szlak, który tam wiódł, w zimowych warunkach przysporzył nie lada emocji, oferując jednak piękne zejście, aż do wylotu doliny w Karlovej Studance. Stamtąd już tylko krótki dojazd autem lub stopem do Jarnołtówka, gdzie w cieple spotkaliśmy się z resztą ekipy kolibowej.
Druga Barbórka w tym roku? Czemu nie! ;-)
Na lodowym szlaku.
Dzień Sylwestra składał się z wyjścia na pobliską Biskupią Kopę z murowaną wieżą widokową. Po zejściu do Zlatych Hor i obowiązkowym „smażonym syrze” wróciliśmy z powrotem do chaty.
Biskupia Kopa
Wtedy zaczęła się impreza sylwestrowa, a motywem przewodnim były zwierzęta. Pojawiły się rekiny, nietoperze, meduzy, owce i wilki… oraz pszczółka – chyba najlepszym opisem będą poniższe zdjęcia:
Gucio!!!
Pierwszy wschód nowego roku został powitany przez grupę śmiałków, którzy doczekali go bez snu, potem zaczęły się powolne powroty do Krakowa na wszelkie sposoby: autem, stopem, czy pociągiem. Zazwyczaj niebezpośrednim połączeniem, a w przerwach towarzyszył dźwięk kolibowej gitary na peronie. 
Szczęśliwego Nowego Roku, niech kolejne miesiące, jak i cała dekada będzie przepełniona wspaniałymi podróżami i eskapadami!
Do zobaczenia!
Hawiarska Koliba życzy wszystkim spokojnych, radosnych Świąt Bożego Narodzenia, spędzonych w rodzinnym, ciepłym gronie.
Niech będą one przepełnione życzliwością i miłością, ale również i wędrówkami w przepięknej zimowej aurze!
Mamy również nadzieję, że Nowy Rok będzie źródłem pozytywnej energii oraz przyniesie całe mnóstwo niezapomnianych wspomnień ze wspólnych wyjazdów.
Chcieliśmy też przypomnieć, iż w zeszły czwartek odbyły się wybory do przyszłorocznego zarządu. Od Nowego Roku stery Koliby przejmują:
Radek Król – prezes
Eugeniusz Świstuń – v-ce prezes
Kasia Budka – skarbnik
Najważniejsze wydarzenie tegoroczne w klubowym kalendarzu już za nami! Ogromne podziękowania dla wszystkich, którzy przyjechali, było nas ponad 120 osób! To cudowne spotykać się z Wami w tak szerokim, międzypokoleniowym gronie.
W tym roku, Barbórka Hawiarskiej Koliby odbyła się w ośrodku Pod Durbaszką. Większość osób przybyła już w piątek, z najrozmaitszych stron Polski, różnym szlakami, aby pierwszy wieczór spędzić na wspólnych śpiewach i rozmowach.
W trakcie wypadu na Wysoką.
Nasz sklepik z kolibowymi fantami! :D
Sobotni dzień był czasem wycieczek w kilku grupach na Wysoki Wierch lub Wysoką, oraz na oczekiwaniu na pozostałych. W ten sposób, wieczorem w licznym gronie, odśpiewaliśmy wspólnie kolibowy hymn, otwierając oficjalną część wydarzenia. Po wspomnieniu i uczczeniu minutą ciszy Członków Klubu, którzy niestety już nigdy nie przybędą na naszą ziemską Barbórkę, nastąpił czas na prezentację podsumowującą ubiegły rok z życia Koliby.
Później przyszedł moment na tradycyjny „Kawał Prezesa” w wykonaniu Kuźwy i przyznawanie nowych blach wybranym Klubowiczom. W tym roku ten zaszczyt przypadł: Marcie Demianowskiej, Piotrowi Gałasiowi, Kasi Adamek, Pawłowi Pięcie i mnie – Radkowi Królowi. Blachę Koliby nosić będę z dumą, na pewno jej nie stracę, w końcu wbita aż do krwi!
Od lewej: Paweł, Radek, Marta, Piotr i Kasia.
Bo Blachę nowemu trzeba wbić! A tak na poważnie – moment niezapomniany. :)
Na zakończenie zaprezentowany został film autorstwa Kurczaka, po czym nastąpiła licytacja fantów kolibowych, zebranych na tą okazję – ręczniki, torby, poduszki i ceramika z logiem klubowym oraz przedmioty pokroju replik tabliczek szlaku, czy pluszowy (nie-szary) łoś, osiągały imponujące ceny. Gratulacje dla zwycięzców! Dalsza zabawa i śpiewy trwały do rana, w szczytowych momentach obejmując wszystkie piętra odtańczeniem poloneza.
Pluszowy Łoś z licytacji…
…i jego szczęśliwa zwyciężczyni!
W niedzielny poranek, po śniadaniu zebraliśmy się przed schroniskiem do wspólnego zdjęcia, po czym wszyscy zaczęli się rozjeżdżać z powrotem w swoje strony.
Czas wracać!
Jeszcze raz ogromne podziękowania dla wszystkich przybyłych i do zobaczenia pod koniec maja na Półmetku Barbórki, a jeszcze później na 55-leciu Klubu, ale to na razie ciii…
Więcej zdjęć pod linkiem tutaj.
ps. Zapraszamy na wigilię kolibową 19 grudnia w salce, wtedy też będą mieć miejsce wybory nowego zarządu. Cześć!
Seria jesiennych wyjazdów zakończona! Okres wypadów weekendowych, niektórych nawet wydłużonych do trzech dni, można uznać za zamknięte i na pewno udane. Ostatni z nich był tradycyjnym pieczeniem ciast w górach, który miał miejsce w miniony weekend. Tym razem naszym celem nie była typowa chatka studencka, a goprówka na Klimczoku w Beskidzie Śląskim.
Profesjonalny sprzęt w góry to podstawa!
Z jajkami, mąką, foremkami oraz… wałkami w plecakach ;-P wyruszyliśmy z Wapienicy w Bielsku, przez Błatnią na Klimczok. Trasa nienajdłuższa, gdyż dzień już krótki, a i niesiony bagaż nietypowy, na szczęście pogoda była wymarzona.
Przed samym szczytem Klimczoka dane nam było zobaczyć piękny zachód słońca, po czym zaczął się nieoficjalny wyścig do goprówki o zajęcie miejsc w kolejce do piekarnika. 
Od tego momentu, całe popołudnie, wieczór i noc była czasem tworzenia kolejnych wypieków, zarówno słodkich konkursowych, jak i tych niekwalifikujących się, lecz cieszących się chyba największym wzięciem. Niezliczona ilość pizz autorstwa Gienka dodawała energii wszystkim piekącym i niepiekącym. 
Jury, które miało wyłonić zwycięskie ciasta, stanęło przed niełatwym zadaniem. Chyba właśnie z tego powodu, poza klasycznymi konkurencjami jak smak, czy wygląd, sędziowie za zamkniętymi drzwiami poddali wypieki takim nietypowym próbom jak wytrzymałość na zginanie oraz trwałość po lądowaniu do góry nogami. W ten sposób zostały wyznaczone nie tylko trzy miejsca na podium, lecz wszystkie po kolei, opatrzone barwnymi wnioskami wyciągniętymi z każdej kategorii.
Jury i ich historie ;)
Cukierniczy dorobek Koliby
Finalnie miejsca na podium rysowały się następująco:
I miejsce – Kolibowa Justyna Faustyny i Radka
II miejsce – Gruzińskie Chaczapuri Bartka
III miejsce – Wyczekiwane Asi
ps. tytuły ciast także są autorstwa jury 
Zwycięskie ciasto
Kolejnego dnia, po śniadaniu z resztek pozostałych ciast, wyruszyliśmy w zbocza Trzech Kopcy, gdzie w planach mieliśmy eksplorację jaskini.
…i na co komu było jeść tyle ciast wczoraj??? :-/
Po spędzeniu pod ziemią ponad godziny, ludziom czekającym na powierzchni ukazaliśmy cali w błocie, za to z uśmiechami od ucha do ucha, które nie schodziły nikomu z twarzy, aż do końca trasy. Trzecia najdłuższa jaskinia w polskich Karpatach Fliszowych została przez nas zwiedzona tylko w części, ale na tyle zainteresowała, że pewno musimy tam jeszcze wrócić!
Teraz weekend przerwy wyjazdowej, ale potem widzimy z wszystkimi na Barbórce, już za dwa tygodnie!
Heeej! 
